Sumeryjski mit o potopie jest najstarszym znanym z mitów na temat powodzi. Jego treść zachowała się w Eposie Gilgamesza i pochodzi z połowy III tysiąclecia p.n.e. Opowiada o potopie wywołanym przez boga Ea w celu zniszczenia ludzkości. Kazał on zbudować wielką łódź Utnapishtim. Gdy ją zapełniono zwierzętami i ludźmi bóg Szamasz ją zamknął. A ziemię zalała woda. Burza była gwałtowna i trwała 6 dni. Po jej zakończeniu pływali po morzu jeszcze jakiś czas. Gdy w końcu dobili do suchego lądu złożyli ofiarę bogom. A sam Utnapishtim z żoną stał się nieśmiertelny
Powódź o tak znacznych rozmiarach miała najprawdopodobniej miejsce w ówczesnej Mezopotamii. Potwierdzają to znaleziska archeologiczne w tamtejszych miastach. Widać też ją w przekazie z Sumerskiej Listy Królów, która jest podzielona na władców sprzed i po potopie. Mit ten jest powszechny na całym świecie. Wśród najsłynniejszych jego wersji jest ta z Biblii.
Więcej o powodzi.