Strona o historii antycznej
Trzęsienie ziemi w południowej Anatolii w 262 roku dotknęło miasta na zachodnim i południowym wybrzeżu Azji Mniejszej. Epicentrum miało znajdować się pod wschodnim Morzem Egejskim. Wiele miast zostało zalanych, wśród nich Efez. Zniszczona została tam biblioteka Cellusa podobnie jak świątynia Artemidy. Wiele innych ważnych budynków zostało także zniszczonych.
O ówczesnym podejściu do trzęsień ziemi.
Zaraza w Atenach zaczęła się w 430 roku p.n.e. Kilkakrotnie powracała w czasie wojny peloponeskiej. Miała zacząć się od portu w Pireusie i objąć całe miasto. Było ono przepełnione z powodu masy uchodźców z całej Attyki, którzy schronili się za murami. Z tego powodu higiena w Atenach była na wyjątkowo niskim poziomie. Choroba miała dużą łatwość rozpowszechniania się. Zmarłych chowano w zbiorowych grobach. Stosunki społeczne upadły w reakcji na bezpośrednie zagrożenie śmiercią. Ateńczycy próbowali zmniejszyć ilość ludzi w mieście wysyłając ich na wyspy Morza Egejskiego i na ekspedycje wojenne. Jednak na skutek tego zaraza się rozprzestrzeniła.
Nie udało się nadal ustalić co wywołało epidemię. Długo uważano że mogła być to dżuma. Sugerowano też inne choroby jak ospa wietrzna, odra, ebola czy gorączka krwotoczna. Inną często przywoływaną chorobą jest tyfus. Obecnie uważa się że objawy mogą pasować właśnie do niej.
O zarazie w Atenach
Erupcje Etny w czasach antycznych miały miejsce kilkadziesiąt razy. Poza tymi przypadkami często zdarzały się mniejsze wypływy lawy. Zachowały się informacje tylko o ważniejszych erupcjach. Najwcześniejsza miał mieć miejsce w roku 737 p.n.e. według Tukidydesa. Następne, znaczniejsze miało miejsce w roku 396 p.n.e. gdy armia kartagińska musiała zmienić trasę marszu na Syrakuzy. Zamiast iść wzdłuż wybrzeża, gdzie lawa zablokowała drogę musieli okrążyć wulkan. Inna w 122 roku p.n.e. zniszczyła dużą część Katanii. A w roku 44 p.n.e. kamienie z Etny miały spaść na Reggio di Calabria. Wierzono że w głębi wulkanu kryją się kuźnie Hefajstosa. I miały one wywoływać erupcje.
O wybuchu Etny z 44 roku p.n.e.
W 365 roku miało miejsce trzęsienie ziemi z epicentrum w Rowie Helleńskim. Był ono jednym z silniejszych i doprowadziło do podniesienia się ziemi na południowej Krecie nawet o 10 metrów. Dodatkowym następstwem tego trzęsienia była tsunami. Spustoszyło on głównie wybrzeże Libii oraz Egiptu. W Aleksandrii zatopiło wiele statków. Apollonię zalało doprowadzając do zniszczenia portu. Katastrofa została opisana przez wielu autorów na których wywołała duże wrażenie.
Więcej o Tsunami.
W roku 426 miała miejsce seria trzęsień ziemi w środkowej Grecji. Doprowadziły one do chwilowego wstrzymania działań wojennych przez Spartan. Jej centrum było w zatoce Malijskiej i było połączone z uskokiem oddzielającym Eubeję od lądu stałego. W następstwie tego miało miejsce tsunami, które zniszczyło wybrzeża zatoki Malijskiej i Eubejskiej. Jej przebieg opisał dokładnie Tukidydes i uznał że musiała mieć związek z wcześniejszym trzęsieniem ziemi.
Wulkan na Thirze wybuchł w połowie II tysiąclecia p.n.e. Wybuch według badań był jednym z najsilniejszych w historii. Zniszczyło życie na całej wyspie w tym miasto jakie na niej istniało. Duża jej część zniknęła pozostawiając w jej miejscu zatokę otoczoną wyspami. Dodatkowo pyły wulkaniczne miały spaść na Kretę doprowadzając do upadku cywilizacji minojskiej. Całość dopełniło tsunami, które objęło swoim zasięgiem całe Morze Śródziemne.
Wybuch tego wulkanu mógł doprowadzić do powstania mitu o Atlantis. Jest to łączone z upadkiem cywilizacji minojskiej, która miała oddziaływać na Grecję kontynentalną. Ponadto pojawiły się sugestie o związku z wybuchem ucieczki Izraleitów z Egiptu.
Więcej o wybuchu wulkanu na Therze.
Trzęsienie ziemi zniszczyło całą Spartę i Lakonię. Według dzisiejszych obliczeń mogło mieć magnitudę 7 stopni w skali Richtera. Jego źródło mogło być w górach Tajgetu. Wiele budynków zostało zniszczonych, wśród nich świątynie. Zginąć miało ponoć aż 20 tysięcy ludzi. W tym wielu Spartiatów. Miała w następstwie tego wybuchnąć rewolta helotów. Została stłumiona dzięki szybkiej reakcji króla Archimadusa. Sparta została jednak na wiele lat osłabiona. Wykorzystały to Ateny aby zdobyć przewagę w Grecji.
Więcej o trzęsieniu ziemi w Sparcie.
Igrzyska Pytyjskie rozgrywano co cztery lata. Zawsze w drugim roku olimpiady. Były świętem na cześć Apolla i zabicia przez niego węża Pythona. Nie jest pewne kiedy odbyły się pierwsze panheleńskie igrzyska w Delfach. W 582 roku miała mieć miejsce wojna święta której powodem był konflikt o opłaty na pielgrzymów. Kontrolę nad igrzyskami sprawowała rada Amfiktionów. Igrzyska rozgrywano cały czas aż do 424 kiedy odbyły się po raz ostatni.
Oprócz biegów, panakrationu, zapasów, boksu i pentatlonu odbywały się inne zawody. Były to wyścigi rydwanów, koni oraz dyscypliny muzyczne, taneczne i w malowaniu. Zwycięzca dostawał wieniec z liści laurowych. Wielu spośród zwycięzców uwiecznił w swoich pieśniach Pindar.
O pieśniach na cześć zwycięzców igrzysk pytyjskich.
Igrzyska Istmijskie odbywały się co dwa lata. Na rok przed igrzyskami w Olimpii i rok po nich. Były formą upamiętnienia samobójczej śmierci Melissosa. Zginął on w reakcji na zabicie Aketona przez władcę Koryntu Ariachasa. Igrzyskami panheleńskimi stały się około roku 582 p.n.e. Podczas zawodów miał miejsce rozejm dzięki czemu zawodnicy z zwaśnionych państw mogli brać w nich udział. Zawody trwały cztery dni. Od końca 3 wieku p.n.e. mogli w nich brać udział rzymianie. To podczas zawodów istmijskich w 196 p.n.e. ogłosili wolność Grecji. Zawody zakończyły się za czasów Teodozjusza Wielkiego.
Rozgrywano na nich zapasy, panakration, boks, wyścigi rydwanów oraz muzyczny i poetycki konkurs. W tym ostatnim mogły brać udział kobiety. Zwycięzca zawodów otrzymywał wieniec z selera. Jednym z najsłynniejszych zwycięzców był Kleitomachos, który wygrał w trzech konkurencjach na jednych igrzyskach.
Więcej o Igrzyskach Istmijskich.
© 2024 Jaskinia Historii
Theme by Anders Noren — Up ↑