Kallinikos

Seleukos Kallinikos wystąpił na tron w trudnych okolicznościach. Król Egiptu najechał Syrię w obronie swojej siostry Bereniki. Była ona macochą Seleukosa. Egipcjanie dotarli do Antiochii i Eufratu. Szybko się jednak wycofał. W Baktrii jej satrapa ogłosił się królem. Zbuntował się także namiestnik Partii. Seleukos pokonał władcę Egiptu i królów w Azji Mniejszej. Kilka lat później zawarto pokój z Ptolemeuszami, niekorzystny dla Seleukidów. Brat Seleukosa, Antioch Hierax się zbuntował i opanował Anatolię. Wyprawa w celu jej odbicia skończyła się klęską pod Ankarą. Dopiero na kilka miesięcy przed śmiercią Seleukos odzyskał region po zgonie brata. Partię zajęli w tym czasie Parsowie. Cały czas zakładano nowe miasta.

Keraunos

Seleukos Keraunos rządził tylko trzy lata. Podzielił się władzą z bratem oddając mu wschód. Sam został zamordowany w trakcie wyprawy do Azji Mniejszej gdzie toczył wojnę z Pergamonem.

Antioch Wielki

Antioch Megas objął władze po śmierci brata. Pokonał na początku panowania buntowników w Medii i Azji Mniejszej. Starł się następnie z Egiptem. Po początkowych sukcesach opanował Palestynę. Jednak w Bitwie pod Rafią poniósł zupełną klęskę. Wojna skończyła się pokojem, w myśl którego Seleukidzi zdobyli tylko pojedyncze miasta w Syrii. W następnych latach dokończył podbój Azji Mniejszej. Wyruszył potem do Partii i Baktrii. Zdobył uznanie zwierzchności ze strony tamtejszych władców. Po tej wyprawie zaczął przygotowywać się do rewanżu na Egipcie. Podbił Palestynę i pokonał Egipcjanin pod Panion. Opanował miasta zależne od Egiptu w Azji Mniejszej. Zawarł następnie pokój w myśl, którego tereny zdobyczne zachował i jego córka Kleopatra wyszła za króla Egiptu. Następnie wyprawił się do Grecji. Wywołało to wojnę z Rzymem. Skończyła się ona klęską w bitwie pod Magnezją. I pokojem w Apamei. Stracił wtedy całą Azję Mniejszą i zapłacił znaczne kontrybucje. Próbował to sobie odbić w kolejnej wyprawie na Wschód ale zginął w próbie obrabowania świątyni niedaleko Suzy.

O Seleukosie Kallinikosie i jego synach.

https://www.jstor.org/stable/43894410